وتو ماندنی
نگاره ای می شوی یگانه و یک به یک
از کودکیِ من
و جوشان-آغوزی شبزی و روزگانی
تا من گیاهی سبز شوم پسی دیگر
از تماشایِ گروسِ دهانی ماهی وار
ناشکیبِ برآمدنِ مادری به گرمِ پستانِ نیمروزی
.
و اوست
آوندی پایسته و پاینده
که تو را و مرا سبز می کند
با جان و خنده ها